ฟองน้ำนั้นดั้งเดิมหมายถึงสัตว์น้ำชนิดหนึ่งทีตัวเป็นโพรงรูพรุน โดยคนเราก็อาศัยความเป็นรูพรุนและอุ้มน้ำนี้มาใช้งานต่างๆ เช่น การล้างจาน อาบน้ำ ในปัจจุบันก็ยังนิยมใช้ในการอาบน้ำเด็กทารก ภาษาอังกฤษเรียกฟองน้ำว่า Sponge ภาษาไทยปัจจุบันบ้างก็เรียกฟองน้ำชนิดนี้ว่า “ฟองน้ำธรรมชาติ”
ฟองน้ำกับงานเบาะ
ในงานเบาะ บุนุ่มต่างๆ ดั้งเดิมนั้น ไม่ได้ใช้ฟองน้ำ(ธรรมชาติ)เข้าประกอบแต่อย่างใดเพราะฟองน้ำ(ธรรมชาติ)เหล่านั้นมีขนาดเล็ก ขนาดไม่เพียงพอต่อการปูที่นั่งที่นอนที่รองรับร่ายกายคนเรา ในอดีต วัสดุที่เกี่ยวข้องกับการทำเบาะทำบุนุ่มจะเป็นวัสดุประเภทเส้นใยธรรมชาติเช่น นุ่น ใยมะพร้าว หรือพวกขนสัตว์ เช่น ขนม้า ขนแกะ หรือที่นิยมก็จะเป็น ขนเป็ดและขนห่าน
ฟองน้ำยุคใหม่
เมื่อเทคโนโลยีด้านโพลิเมอร์พัฒนาขึ้นคนเราก็คิดค้นวัสดุที่พองตัวเป็นรูพรุนฟองอากาศและมีความหยุ่นตัวและคืนตัวได้ดีคล้ายกับฟองน้ำ(ธรรมชาติ) ในขณะที่สามารถขึ้นรูปเป็นรูปทรงต่างๆและทำเป็นผืนขนาดใหญ่ได้ มันจึงถูกใช้ในงานเบาะและงานบุนุ่มต่างๆมากมายในภาษาอังกฤษเรียกวัสดุพวกนี้ว่า Foam ในขณะที่คำไทยนั้นยังสะท้อนคุณลักษณะดั้งเดิมของมันที่คล้ายกับฟองน้ำธรรมชาติ เราคนไทยจึงเรียกวัสดุประเภทนี้ว่า “ฟองน้ำวิทยาศาสตร์” หรือเรียกย่อว่า "ฟองน้ำวิทย์" จนในปัจจุบันก็เหลือเรียกกันแต่ ฟองน้ำ และเรียกฟองน้ำดั้งเดิมว่า “ฟองน้ำธรรมชาติ” กันไป
ฟองน้ำประเภทต่างๆ
เนื่องมาจากวัสดุโพลิเมอร์นั้นมีหลายประเภท เทคโนโลยีการทำให้โพลิเมอรขยายตัวก็ถูกใช้ในวัสดุโพลิเมอรต่างๆซึ่งทำให้ได้คุณลักษณะแตกต่างกันโดยแต่ละแบบก็เหมาะสมกับการใช้งานต่างๆกัน เช่น